Από τον Πρόλογο

Ο θάνατος ενός παιδιού, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη δοκιμασία, φέρνει κοντά μας τον πόνο του Θεού. Ο Πατέρας κάθε αγάπης ανέχθηκε αυτό το σκάνδαλο στο πρόσωπο του Εσταυρωμένου. Κάθε φορά πού ή ζωή ξανασταυρώνεται από μια αρρώστια, ένα ατύχημα ή τον πόλεμο, και, κάτω από τα βλέμματα των γονιών του, όπως ο Χριστός κάτω από το βλέμμα της Μαρίας, ένα παιδί κλείνει τα μάτια για τελευταία φορά, 6 πόνος είναι θεϊκός, θεϊκή και ή αδυναμία απάλειψης του, όπως θεϊκή και ή παντοδυναμία πού άπ’ αυτό το αποκορύφωμα δυστυχίας κάνει ν’ ανατείλει μια Υπόσχεση, μια βεβαιότητα ύστερα, υπερφυσική. Βεβαιότητα πού κάνει την ανάσταση ήδη παρούσα κι όσοι απομένουν σε τούτη την κοιλάδα των δακρύων πρέπει να δώσουν τη μαρτυρία τους.

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΥΣ

Κανένα βιβλίο δεν είναι ποτέ δυνατό ν’ αντικαταστήση την έξυπνη διαπαιδαγώγηση και το γεμάτο αγάπη ενδιαφέρον ενός παιδαγωγού. Δυστυχώς πολλοί νέοι δεν έχουν την ευτυχία να συναντήσουν στη ζωή τους τον πατέρα ή τον μεγαλύτερο αδελφό ή φίλο, που θα τους βοηθήσουν αποτελεσματικά στην ανάπτυξή τους. Το βιβλίο τούτο έχει ακριβώς γραφτή γι’ αυτούς, και προσπαθεί  ν’ αναπληρώση αυτή τη σοβαρή έλλειψη.

Οι παιδαγωγοί επίσης θα’ βρουν — το ελπίζομε — μέσα στις σελίδες αυτές, μερικά δεδομένα που θα τους βοηθήσουν να εμβαθύνουν στις γνώσεις τους για τούς εφήβους και κάποιους προσανατολισμούς ή στοιχεία μεθόδου που θα τους οδηγήσουν στην εργασία τους. “Αν μάλιστα διαβαστή συγχρόνως από παιδαγωγούς και νέους, το ημερολόγιο του Δημήτρη θα χρησιμεύση για να ζωντανέψη και να παρατείνη ανάμεσα στους μεν και τους δε, τον καρποφόρο εμπιστευτικό διάλογο.

Λίγα λόγια για το βιβλίο από τον πρόλογο

Σε όποιον τον τελεί, ο Δρόμος του Σταυρού αποκαλύπτει πάντοτε νέους θησαυρούς. Πότε είναι η μια στάση που συγκινεί, πότε η άλλη. Για πολύ καιρό ίσως ένας πίνακας δεν θα λέει τίποτα, που όμως θα εμπνεύσει ξαφνικά, ύστερα από δεν ξέρω ποια θρησκευτική εμπειρία. Σκηνές φωτίζουν με τη μυστηριώδη φωτεινότητά τους χρόνια ολόκληρα … Όταν, κατά τον Δρόμο του Σταυρού εμπιστευόμαστε στον Ιησού τις δοκιμασίες του, τις ανησυχίες του, τις αμφιβολίες του, κερδίζουμε συχνά απρόσμενο φως, και ανέλπιστη παρηγοριά.

Αλλά αυτή η ευλάβεια προσφέρει, πριν απ’ όλα, ένα διπλό μάθημα.

Διδασκόμαστε πώς να συμπάσχουμε στα πάθη του Χριστού: βαδίζοντας μαζί Του, φέροντας τον σταυρό δίπλα Του, ανακαλύπτουμε την απέραντη αγάπη του Λυτρωτή, ενώ ταυτόχρονα ανακαλύπτουμε το μεγάλο μέγεθος των λαθών μας. Εκεί μαθαίνουμε τη μετάνοια, περιμένοντας, ποιος ξέρει; ίσως μια ολοκληρωτική επανόρθωση.

Μας διδάσκει επίσης πώς να νικάμε τον πόνο … Βλέποντας τον Ιησού μπροστά στα χειρότερα βάσανα, και του σώματος και της ψυχής, βλέποντάς τον να θριαμβεύει χάρη στην αγάπη του Πατέρα και των ψυχών μας, μαθαίνουμε να κάνουμε το ίδιο …